DIA 21... ISTO ACABOU OU "THAT'S ALL, FOLKS" Unha das grandes marabillas de viaxar é volver a casa. Ter casa onde volver. Pobres dos grandes millonarios itinerantes de hotel en hotel... Pois sen contratempo ningún encontrámonos á hora prevista na Escola de Arriba. As familias levaron aos rapaces ata alí, despedíronse amablemente, houbo algunha que outra lágrima entre as compañeiras de casas e de escola, e todo ben. ao Aeroporto de Dublín ás dez e pico. A xente non cabía. Todo cheo de grupos de alumnos -¡que gran negocio este da lingua para Irlanda!- e de profes dun sito para outro. Nós localizamos inmediatamente o mostrador e facturamos... Nos controis da policía e aduanas todo ben... Retiraron algunha botella de auga, escuma de afeitar, e ata unha lada de Guinness de regalo (por certo, nos super de Malahide e Dublín, 2 Euros a lata; no Haley da Pontevella, 1,70) e todo ben.

Inmediatamente fomos á porta A69 -que logo cambiaron por A64- e fixemos campamento, xunto cun colexio de Vigo guiado pola amiga e ourensá Ana Veleiras. Jaime, sacou a guitarra -era certo que a funda tiña guitarra dentro- e tocou. Campamento base, entre enquisas e guitarra.

Pasámoslle a enquisa de satisfacción, a que unida ás fotocopias da enquisa feita pola propia escola de alá e da que temos fotocopia, nos dará o nivel real do que din os nosos alumnos que pensan da experiencia. A ollo, por riba, as queixas céntranse no tempo -nada que facer pola nosa banda- e a actividade que máis lles gustou foi a fin de semana en Galway e a Illa de Inis Mor, a maior das de Arán. O nivel de satisfacción nas casas é moi alto. De 1 a 5, prácticamente todos están entre 4 e 5... Pero xa lles contarei en canto estean "computadas e analizadas".

A viaxe do avión foi un pouco complicada. Saímos cunha hora de retraso. Houbo pequenas turbulencias no camiño -nada do outro mundo- e á hora de aterrar pasamos un pequeno susto. O piloto decidiu abortar a aterraxe no medio das maniobras de aproximación ao aeroporto... puxo o morro para arriba e deulle gas. Explicou logo que había ventos racheados cambiantes e que no momento de baixar estaban rolando con forza, certamente non tiña voz demasiado tranquila, pero á segunda, baixou e aplaudimos contentos. Logo viñeron os reencontros e seis persoas marcharon directamente para a praia. Que sorte. Os demais, a Ourense, onde, segundo as miñas informacións, xa se viron de noite. Remato o relato cunha nota práctica.

Entrando en Ourense...

Onte dicíalles que aos de bacharelato xa lles dabamos os dous certificados, o de ter feito e o de ter pagado. Este último hannolo mandar por correo o luns e supoñemos que a finais desta semana que entra xa llos poderemos repartir. Como non son moitos, xa os avisamos por teléfono. Temos os da casa e os móbiles. Non hai problema.

Pola nosa banda, contentos e acabamos dicindo, como Raquel en Malhide que todo ben...

Ata outra.

O blogueiro despídese nun cristal da estación de Tara toucado cal vikingo irlandés