8 DOMINGO, DIA FAMILAR (SÓ CHOVEU DÚAS VECES)
Arco iris no centro de Malahide
Pois hoxe, conforme ao previsto, recomendamos ós rapaces quedaren nas casas coas familias para practicaren un pouco máis o seu inglés. Ás doce topamos a varios na estación camiño de Dublín. Ben. É así a cousa.
Nós, se cadra por non estar tan posuídos pola febre consumista, decidimos coller o tren e baixar de Dublín cara abaixo. Fomos a un lugar chamado Dalkey –a quince minutos do centro- onde visitamos unha torre medieval moi ben xestionada, cuns actores que explicaban moi graciosamente a vida medieval nela, un señor máis serio que introducía o conxunto da historia. Un lugar a meter na axenda para vir cos rapaces.
Depois demos un paseo polo lugar vendo as casas dos ricos –sobrancea a embaixada do reino de Marrocos- , os nenos do lugar bañándose no ultrapequerrechiño porto de Colimore. Ao fondo, na Illa de Dalkey, aínda se ve unha antiga igrexa prerrománica irlandasa – na tradición arquitectónica céltica, muros grosos de pedra, nada de arcos, etc.-, unha das 28 torres Martello e o resto dun forte. Entre esa illa e Dalkey existe o mellor porto natural dos arredores de Dublín –porque a entrada á baía de Dublín está atoada de area, cousa ben visible coa marea baixa, e foi usado noutros tempos como porto de exportación de ovellas e de importación de bens de uso.
O paseo foi fermosísimo. Choveu mentres comiamos e non molestou.
Chegamos a Malahide xunto cunha tromba de auga entre a que saiu un fermoso “arco iris”. Por certo que un home, cando me viu facéndolle fotos, pegou a falar comigo e díxome “No extremo do arco, onde pousa, hai escondido un pote con moedas de ouro”... e creo recordar que lin que hai algunha vella lenda galega que di o mesmo. Eu retruqueille, pois na nosa lingua “chámase o arco da vella” e díxome, pois en “irish” –que é como lle chaman aquí ao gaélico-, tamén.
Eu xa o sabía. Pero non deixa de ser cousa curiosa. Seguramente lazos que nos ligaron outrora. Por certo que nas aldeas de Castela, tamén lle chaman “el arco de la vieja e de las viejas”, para que ninguén pense de máis.
PD/ Dentro desta serie de fotos, como é o fámily day, non me resisto a meter a foto dos dous pequenos que nos acompañan, Carlitos, o fillo de Carmen e Estela, a filla de Afonso.
Nenos bañandose en Colimore
Faise noite en Malahide
Arco iris no centro de Malahide
Pois hoxe, conforme ao previsto, recomendamos ós rapaces quedaren nas casas coas familias para practicaren un pouco máis o seu inglés. Ás doce topamos a varios na estación camiño de Dublín. Ben. É así a cousa.
Nós, se cadra por non estar tan posuídos pola febre consumista, decidimos coller o tren e baixar de Dublín cara abaixo. Fomos a un lugar chamado Dalkey –a quince minutos do centro- onde visitamos unha torre medieval moi ben xestionada, cuns actores que explicaban moi graciosamente a vida medieval nela, un señor máis serio que introducía o conxunto da historia. Un lugar a meter na axenda para vir cos rapaces.
Depois demos un paseo polo lugar vendo as casas dos ricos –sobrancea a embaixada do reino de Marrocos- , os nenos do lugar bañándose no ultrapequerrechiño porto de Colimore. Ao fondo, na Illa de Dalkey, aínda se ve unha antiga igrexa prerrománica irlandasa – na tradición arquitectónica céltica, muros grosos de pedra, nada de arcos, etc.-, unha das 28 torres Martello e o resto dun forte. Entre esa illa e Dalkey existe o mellor porto natural dos arredores de Dublín –porque a entrada á baía de Dublín está atoada de area, cousa ben visible coa marea baixa, e foi usado noutros tempos como porto de exportación de ovellas e de importación de bens de uso.
O paseo foi fermosísimo. Choveu mentres comiamos e non molestou.
Chegamos a Malahide xunto cunha tromba de auga entre a que saiu un fermoso “arco iris”. Por certo que un home, cando me viu facéndolle fotos, pegou a falar comigo e díxome “No extremo do arco, onde pousa, hai escondido un pote con moedas de ouro”... e creo recordar que lin que hai algunha vella lenda galega que di o mesmo. Eu retruqueille, pois na nosa lingua “chámase o arco da vella” e díxome, pois en “irish” –que é como lle chaman aquí ao gaélico-, tamén.
Eu xa o sabía. Pero non deixa de ser cousa curiosa. Seguramente lazos que nos ligaron outrora. Por certo que nas aldeas de Castela, tamén lle chaman “el arco de la vieja e de las viejas”, para que ninguén pense de máis.
PD/ Dentro desta serie de fotos, como é o fámily day, non me resisto a meter a foto dos dous pequenos que nos acompañan, Carlitos, o fillo de Carmen e Estela, a filla de Afonso.
Nenos bañandose en Colimore
Faise noite en Malahide


1 Comments:
Saúdos desde un Vigo irlandés: só falta que chova, pero todo chegará. Amigo Monxardín: vostede é máis santo có Patrick.
Publicar un comentario
<< Home